Essentieel zijn ze wel, de schoonmakers in onze ziekenhuizen. Dat is althans wat de regering al maanden beweert. Jammer genoeg is dit in de praktijk niet altijd voelbaar. Het ziekenhuispersoneel komt –terecht– in aanmerking voor een aanmoedigingspremie van € 985, maar de schoonmakers in onderaanneming vallen compleet uit de boot. Een overduidelijke onrechtvaardigheid die wij niet aanvaarden. De werknemers die wij hebben geïnterviewd, vinden dit verschil in behandeling een klap in het gezicht. Hetzelfde werk doen als je collega’s, maar anders behandeld worden, vind jij dat normaal? Zij ook niet! 

“Sinds corona moeten wij alles zeer goed ontsmetten, en dit bovenop het kraaknet houden van het ziekenhuis, bovenop het werk dat we reeds moesten leveren. Wij, en alle andere collega’s, doen sinds het begin van de pandemie extra hard ons best, zelfs nacht- en weekendwerk hoort erbij. Het ziekenhuispersoneel krijgt extra’s, maar wij, wij vallen steeds uit de boot omdat wij ‘er niet bij horen’. Onze werkgever heeft ons -afhankelijk van de werkplaats en gepresteerde uren- eenmalig een cheque en een doos pralines gegeven. Echter heeft niet iedereen hetzelfde bedrag gekregen... en sommigen hebben jammer genoeg helemaal niets ontvangen. Hoe ik me voel nu ik weet dat er ook geen aanmoedigingspremie komt? Teleurgesteld en ongewaardeerd. Het is niet fair, want als werknemers in de eerste linie hebben ook wij harder en flexibeler gewerkt en verdienen dus evenveel als onze collega’s.” - Mireille 

“In het begin van de pandemie was de situatie in het ziekenhuis zeer slecht: we wisten enerzijds niet waarmee we te maken hadden en moesten anderzijds veel meer uren presteren en ons flexibel opstellen. Veel collega’s werden ziek en andere hadden schrik om te werken. Zelf sprong ik dus in waar ik kon en kuiste/ontsmette ik kamers waarin zich o.a. COVID-patiënten bevonden. Nu nog werken wij hard en doen wij ongelooflijk ons best. En net daarom word ik zo kwaad als ik hoor dat wij geen recht hebben op deze premie. Mijn collega’s vragen zich af of wij wel belangrijk genoeg zijn, wat wij eigenlijk waard zijn, gezien niemand naar ons omkijkt. Wij voelen ons onzichtbaar en niet geapprecieerd. Sommige collega’s nemen zelfs de woorden “we betekenen niets” in de mond, en dat vind ik erg. Het is frustrerend om zo hard te werken en geen recht te hebben op die financiële beloning waarop onze ziekenhuiscollega’s wel recht op hebben, terwijl wij hetzelfde doen.” - Marlen  

“Hoewel wij op het werk beschikken over alle nodige beschermingsmiddelen ging ik altijd met schrik werken. Ik heb namelijk reeds corona gehad en weet welk effect dit op mij had. Daarom wil ik zeker niet dat mijn naasten besmet zouden raken. OP het werk leveren wij altijd kwaliteit en werken sinds de pandemie nog harder dan anders, net zoals onze collega’s in het ziekenhuis. En toch hebben we geen recht op een aanmoedigingspremie. Dat is oneerlijk. Mijn man werkt in de horeca en is dus al even tijdelijk werkloos. We hebben ons inkomen zien dalen, dus die premie zou natuurlijk mooi meegenomen zijn.” – Irena 

“We waren niet voorbereid op zo’n situatie en we stonden in de frontlinie tegen het virus. We werkten op basis van onze anciënniteit, maar we namen echt risico's. Echter hebben we nooit opgegeven, we hebben ons voor de volle 100% gegeven, we hebben gestrest,... We hadden de juiste uitrusting niet en kregen geen voorrang voor FFP2-maskers. Sommigen plaatsten een soort vuilniszak op hun haar op zich te beschermen. We hielden de hele dag dezelfde uniform aan, omdat we geen andere uitrusting hadden. De eerste coronagolf was echt verschrikkelijk, wij werden allemaal psychologisch ondersteund. De regering hamerde altijd op het belang van hygiëne, de belangrijkste factor in de strijd tegen het virus. Wij komen in de kamers van zieke mensen. Wij brengen meer tijd, in vergelijking met een arts of verpleegster,  door in deze besmette ruimtes. De ene dag zag ik patiënten op spoed, en de volgende dag hoorde ik dat ze gestorven waren, corona. Dat is psychologisch erg zwaar. Nu krijgen ziekenhuismedewerkers, die niet eens op een COVID-afdeling werkten, deze premie... en wij niet. Deze beslissing ontkent onze inspanningen en onze waarde.” – Farida 

“Het was een zeer ingewikkelde periode. Wij bleven werken, terwijl vele andere sectoren dat niet (meer) deden. We zaten een beetje in het ongewisse omdat wij niets wisten over dit virus. Schoonmaken in een COVID-afdeling, dat is zo’n 15 kamers ontsmetten. En dat terwijl een verpleegkundige slechts verantwoordelijk is voor twee kamers. Wij blijven langer dan deze collega’s in een kamer en komen in contact met voorwerpen die de besmette patiënt aangeraakt heeft. Het virus zit in de lucht. Hoewel beschermd, er bestaat niet zoiets als ‘nulrisico’. We namen risico's, zelfs meer risico's dan sommige van onze collega's van het ziekenhuispersoneel. Wij hebben zeer professioneel en nauwkeurig gewerkt om geen fouten te maken. Ons deze premie niet geven, is walgelijk, en vooral omdat onze lonen niet geweldig hoog zijn.” –  Dondu 

Er lopen verschillende acties, in de ziekenhuizen, maar vooral bij de politici, om dit onrecht gecompenseerd te krijgen. Wij eisen dat de inspanningen van deze werknemers, die trouw zijn gebleven aan hun werk en nooit tekort zijn geschoten, ook gewaardeerd worden.