Het virus stopt niet aan de landsgrenzen, internationale vakbondssolidariteit ook niet

In België en Europa worden de zwaksten het zwaarst getroffen door de huidige crisis, en dat is wereldwijd niet anders. Onze vakbondscollega’s uit Congo, Rwanda, Zuid-Afrika, Cuba, Peru, Colombia en Centraal-Amerika getuigen dat het voor velen nu een kwestie van overleven is. Er is geen goede gezondheidszorg of die is enkel betaalbaar voor de elite.  Tientallen miljoenen werknemers zullen zonder werk of inkomen vallen. 

Thuisblijven en sterven aan honger of toch een inkomen zoeken en misschien sterven aan corona. Voor velen is dat de realiteit. Huishoudwerksters in Zuid-Afrika vallen zonder werk en er is geen tegemoetkoming. Kledingfabrieken in Centraal-Amerika sluiten en de werkneemsters krijgen met wat geluk een paar maanden een deel van hun loon, maar daarna?  En bouwvakkers in Afrika worden geconfronteerd met tijdelijke werkloosheid of nog onveiliger werkomstandigheden omdat er geen beschermingskledij is. 

72 activisten vermoord 

In Palestina komt de coronacrisis nog bovenop het probleem van de bezetting. In Colombia werden al 72 mensenrechtenactivisten en sociale leiders vermoord sinds het begin van de crisis. Doordat ze in quarantaine zaten, waren ze een gemakkelijker doelwit. En Cuba investeert wel in gezondheidszorg maar door de Amerikaanse blokkade blijft het moeilijk om aan levensnoodzakelijke middelen te geraken.  

Vakbonden in de bres 

Ondertussen doen onze vakbondspartners in Zuid-Amerika en Afrika alles om hun leden te helpen: sensibiliseringscampagnes rond veiligheidsmaatregelen, hulp bieden bij de vele individuele vragen, sociaal overleg om ontslagen te vermijden of compensaties te voorzien. Zelfs actievoeren, voor zover dit nog kan. Maar in deze harde tijden doen zij ook humanitair werk: voedselverdeling voor de zwaarst getroffen werknemers. 

Nationale- en internationale solidariteit zijn dus broodnodig. De Algemene Centrale-ABVV blijft vakbonden in het Zuiden dan ook steunen, nu meer dan ooit. Maar er zijn ook radicale hervormingen nodig. Gezondheidszorg is geen koopwaar, sociale zekerheid en waardig werk zijn essentieel. Er moet een andere economie komen waarbij het niet opnieuw de zwaksten zijn die de rekening betalen.