Geen wondermiddel, wel concrete oplossingen 

Na het vertrek van Eric Neuprez is Geoffrey Goblet verkozen tot de nieuwe algemeen secretaris van de Algemene Centrale – ABVV. Samen met voorzitter Werner Van Heetvelde vormt hij het nieuwe duo aan het hoofd van de AC. Luikenaar Geoffrey Goblet stamt uit een familie van syndicalisten. Vanaf het begin van zijn carrière is hij al actief in de vakbondswereld. Hij startte als communicatieverantwoordelijk bij de AC, waarna hij voorzitter werd voor onze Luikse afdeling en neemt nu dus de rol van algemeen secretaris op zich. En dit op een cruciaal moment. Nu het coronavirus ons nog steeds aanvalt, is het belangrijk om te anticiperen op de post-corona periode. Wie gaat dat betalen? Welke wereld willen we voor morgen? Gaan we genoegen nemen met het naar voren halen van de neoliberale modellen die hun beperkingen duidelijk hebben laten zien?

Werner Van Heetvelde en Geoffrey Goblet vertellen ons meer over de uitdagingen die ons te wachten staan.

‘Gezondheid is heilig, maar…’

Werner: De situatie die we nu meemaken is bijzonder zorgwekkend, omdat die invloed heeft op wat ons het meest dierbaar is: onze gezondheid. En we zijn het er allemaal over eens dat gezondheid heilig is, maar… - want er is altijd een ‘maar’. Gezondheid is belangrijk, maar de economie primeert volgens sommige werkgevers. Nog dramatischer: er zijn werknemers die vandaag de dag koste wat het kost willen blijven werken, zelfs met gevaar voor hun gezondheid, omdat ze financieel niet kunnen overleven zonder hun job. Een ramp.

Geoffrey: Al jaren eisen we een verhoging van de minimumlonen en sociale uitkeringen, omdat mensen beter beschermd moeten worden tegen financiële onzekerheid. Nu is dat duidelijk niet het geval en de crisis verergert de toch al gespannen situatie alleen maar. De onderhandelingen over het interprofessioneel akkoord (IPA) starten binnenkort. We beseffen dat het moeilijk zal zijn met de werkgevers, maar er staat veel op het spel. De grote uitdaging is onder andere een aanzienlijke verhoging van het minimumloon.

Werner: Anno 2020 verdienen werknemers uit veel sectoren -waarvan er heel wat essentieel bleken in de coronacrisis- een uurloon van minder dan €14. Absurd. Peanuts voldoen nu niet meer. Het verhogen van het minimumloon betekent ook dat de economie nieuw leven wordt ingeblazen. Je denkt toch niet dat zij die net genoeg hebben om van te leven, de paar euro’s die ze misschien niet hebben uitgegeven deze maand, op een rekening in een belastingparadijs gaan zetten? Nee serieus, het verhogen van de minimumlonen versnelt het economisch herstel. Het is geld dat direct geïnjecteerd zal worden in de economie.

Geoffrey: Verschillende studies tonen aan dat het minimumloon -rekening houdend met de kosten van levensonderhoud in België- eigenlijk €14/uur of €2300/maand zou moeten bedragen. Dat is ons doel en we zullen niet opgeven. Zelfs als we weten dat we dit niet in één keer zullen bereiken, is dat het doel dat we moeten nastreven. En we zullen er niet komen met 10 cent per IPA. Deze keer zal het een echte verhoging van de laagste lonen vereisen.

Extreemrechts, een stiekeme dreiging

Geoffrey: Een andere grote bezorgdheid is de opkomst van extreemrechts in België. Een reële dreiging, anders dan de economische crisis, maar minstens even gevaarlijk. We worden geconfronteerd met een steeds meer gepolariseerde samenleving. De burgers zijn teleurgesteld door de politici die aan de macht zijn, ze vertrouwen hen niet meer en keren zich tot uitersten. Het gevaar: onze democratie en dus onze vrijheden worden bedreigd.

Werner: Intussen is er een nieuwe regering en wordt er weer bestuurd. Het is natuurlijk geen linkse regering, en de verwachtingen zijn groot. We zullen waakzaam moeten blijven en prioriteiten moeten stellen. Maar als we de resultaten voor extreemrechts in de peilingen zien, dan is er duidelijk geen tijd te verliezen. We moeten de trend kunnen keren voor de verkiezingen van 2024. Zo niet, dan gaan we recht op de muur af.

Geoffrey: Ons doel is duidelijk: de democratie versterken, en dat gebeurt op verschillende niveaus. Op politiek, maar ook op vakbondsniveau. Onze syndicale vrijheden worden steeds vaker aangevallen, maar zijn essentieel om de rechten van de werknemers te verdedigen. Veroordelingen, boetes, bedreigingen… wat volgt? Criminalisering van onze acties?

Werner: Dat klopt, en om deze aanvallen te stoppen is het nodig dat de werknemers achter ons staan. Eerst door de sociale verkiezingen die ons zullen versterken, maar ook door de werknemers die hun delegees ter plaatse ondersteunen. Alleen kan een delegee niets veranderen. Met de steun van de collega’s wordt (bijna) alles mogelijk. Het is aan iedereen om solidair te zijn.

Een crisis zonder uitweg? 

Werner: Er bestaat geen wondermiddel om uit de crisis te komen, maar wel oplossingen. Daarvoor moeten we de oude neoliberale modellen doorbreken en opnieuw beginnen met modellen die eerlijker en rechtvaardiger zijn voor iedereen. Dat vergt een flinke dosis moed en durf van de overheid, maar het is mogelijk. Bijvoorbeeld door een herverdeling van de arbeidstijd zonder loonverlies via collectieve arbeidstijdverkorting. Zij die hun hele leven gewerkt hebben, moeten op tijd kunnen stoppen met werken. Ze moeten genieten van het leven nu ze nog kunnen en plaats maken voor de jongere generaties.

Geoffrey: En zeg ons niet weer dat de kassa’s leeg zijn. Die van de werknemers en de uitkeringsgerechtigden misschien wel. Van bepaalde werkgevers, waarschijnlijk. Maar zeker niet van de grote vermogens. De regering zal moed moeten tonen en krachtige maatregelen durven nemen, zoals het belasten van die vermogens. Zelfs anno 2020 is dit onderwerp taboe. Iedereen weet dat het huidige belastingsysteem zeer onrechtvaardig is. De zeer rijken zijn diegenen die het minst bijdragen. En de rijksten slagen er zelfs in om helemaal niets te betalen. Totaal immoreel in normale tijden. Crimineel in tijden van crisis.