Geen politieke staking, maar een klimaatstaking!

Aan de oproep van de jongeren om deel te nemen aan de actie van 15 maart voor het klimaat, heeft de Algemene Centrale - ABVV onlangs positief gehoor gegeven. Dat verdient wel een woordje uitleg.

De Algemene Centrale, één van de 6 centrales die samen het ABVV vormen, heeft vorige week beslist dat ze positief ingaat op de vraag van de jongeren om op 15 maart aan te sluiten bij de klimaatacties.

Hoewel we tal van positieve reacties ontvangen hebben, is er ook afgrijzen en wordt er met modder gegooid, onder meer op de sociale media. Beweringen zoals dat we enkel goesting hebben om te staken, om het even wat. Ook het verwijt van de politieke staking steekt weer de kop op.
We hoeven ons niet te verantwoorden, maar een woordje uitleg voor de publieke opinie is misschien nuttig.

Als vakbond geloven we sterk in collectieve actie om dossiers bovenaan de agenda te zetten. Om zaken aan te kaarten die we onaanvaardbaar vinden of waarvan we vinden dat “de “ politiek of “het” patronaat ze niet of niet adequaat aanpakt. De geschiedenis van de arbeidersbeweging bulkt van de voorbeelden waarbij collectieve actie nodig was en de motor van verandering is geweest… En dat is tot op vandaag zo.

Voor de criticasters: collectieve actie is nooit het synoniem van een algemene staking geweest, laat staan van gewapende oproer. Collectieve actie is onder meer betogen, concentraties, prikacties, personeelsvergaderingen, lobbywerk, en… staken.  

Als nu tienduizenden jongeren collectieve actie voeren (en dat is wat ze doen) en de vakbeweging vragen om hen te steunen, dan gaan we daar onmiddellijk en met veel overtuiging op in. Op hun vraag, niet om te recupereren.

Roepen we nu op voor een algemene staking op 15 maart? Neen, de enige demarche die we nemen, is onze leden en militanten de mogelijkheid geven om deel te nemen aan de klimaatacties.
En we willen natuurlijk ook uitleggen waarom we deelnemen. Sensibiliseren waarom het belangrijk is.
Want deelname is ook geen automatisme. Bewustwording gaat in sprongen.

Onze deelname is dus niet naïef of onvoorwaardelijk. Noch is ze geïnspireerd door een onweerstaanbare drang om te staken.

De klimaatverandering is een probleem, maatregelen dringen zich op. Onpopulaire en soms erg onpopulaire. Maar het moet. De jongeren wijzen ons er terecht op. Greta, Anuna, Adélaïde, …  maar vooral ook “Emma, Ahmed of Liam” met de pet wijzen ons erop. Hun toekomst, hun kans om er iets van te maken in de toekomst, hangt af van de maatregelen die wij nu nemen. Die zij, wij, nu kunnen afdwingen dus.

Alleen al daarom kiezen we als vakbond kant. Voor de toekomst van werknemers en hun kinderen.


Maar die maatregelen kunnen en mogen niet onrechtvaardig worden. En ook daarom doen we mee.
Na de ervaring van bijna 5 jaar extreem neoliberaal beleid, zijn we bijzonder sceptisch over welke klimaatregelen gaan genomen worden. Het risico dat de zwaksten de “boter gefret” zullen hebben, is geen paranoia, eerder een “realistische” inschatting.

Mogelijke voorbeelden zijn legio. Aan wiens neus denken jullie dat alle maatregelen inzake duurzame energie het eerst gaan voorbijgaan? Of beter gezegd: wie zal met de consequenties het hardst geconfronteerd worden? Voor wie, denken jullie, zullen de oplossingen buiten bereik blijven? Al eens gekeken wat een elektrische of hybride wagen kost?
 

Er is België anno 2019 bijvoorbeeld nog altijd geen algemene verplichting om openbaar vervoer naar het werk volledig terug te betalen, maar het openbaar vervoer is wel één van de oplossingen.

De ongelijkheid is nog groter op wereldschaal. De gevolgen van een ontregeling van het klimaat zullen naar alle waarschijnlijkheid dramatischer proporties aannemen voor een kleine boer uit de derde wereld dan voor een miljardair uit Monaco, bijvoorbeeld.

Dus ja, we willen ook mee actie voeren om te zorgen dat klimaatmaatregelen niet op de rug van de zwaksten terecht komen.

Tot slot: onze deelname is ook om een andere reden niet naïef.

De vakbeweging, het ABVV, mijn centrale drijven op het engagement van tienduizenden vrijwilligers. Militanten in ons jargon.

Die precies doen wat de jongeren vandaag doen: opkomen, soms keihard knokken, voor iets waar ze in geloven, voor een mistoestand die ze uit de wereld willen helpen. Van iets kleins en alledaags, bijvoorbeeld een foute verloning, tot iets wereldomvattend, zoals het klimaat.

En als jongeren zich vandaag, zoals militanten, onbaatzuchtig engageren, stelling nemen tegen de stroom in, dan is het onze verdomde plicht als vakbond om ze te steunen.
Op het juiste moment, en met de middelen waarover we beschikken.
15 maart is voor ons dus het juiste moment.

En als we hiermee jongeren kunnen tonen dat hun “engageren” gelijk is aan het onze, verlengt een deel van hen hun engagement misschien verder als ze in het actieve leven staan.

In de natuurbeweging bijvoorbeeld, of in de schoolraad, of …. in de vakbeweging.

Werner Van Heetvelde,

Voorzitter Algemene Centrale - ABVV