Zich over de grenzen en verschillen heen organiseren

Van 9 tot 10 oktober hebben vakbonden van over de hele wereld elkaar ontmoet op de wereldconferentie van UNI Global Property te Chicago. De gelegenheid? 20 jaar wereldwijde strijd in de schoonmaak en bewakingssectoren herdenken, evenals het versterken van de internationale banden. 

De stad Chicago in de Verenigde Staten behoort tot de meest begeesterende steden als het op de geschiedenis van de sociale strijd aankomt. Het was hier dat op 1 mei 1886 zo’n 350.000 Amerikaanse loonarbeiders het werk neerlegden om een werkdag van 8 uren af te dwingen, wat ontaarde in de fameuze oproer van Chicago. Niet zonder reden dus dat de Amerikaanse dienstenvakbond SEUI, die vandaag zo’n 2,2 miljoen werknemers vertegenwoordigt, er gehuisvest is. Begin oktober heeft de Amerikaanse vakbond er de wereldconferentie van UNI Global Property gehouden om te vieren dat men er al 20 jaar lang in slaagt om gezamenlijk strijd te voeren ten voordele van de schoonmaak- en bewakingssector. Deelnemers van over de hele wereld waren aanwezig, waaronder de Algemene Centrale – ABVV. 

Elke conferentie biedt werknemers en hun afgevaardigden de mogelijkheid te getuigen over wat er reilt en zeilt op het terrein, hun besognes mee te delen maar ook om de banden te versterken tussen vakbonden onderling. De eerste dag was een aaneenschakeling van debatten en presentaties over de omwentelingen in het politieke landschap, de klimaatsverandering, de migratie en integratie, de arbeidsomstandigheden en het syndicale antwoord op nieuwe tedenzen in de sectoren. 

Fight for 15, bron van inspiratie 

De befaamde strijd van “Fight for $15” die een aanzienlijke verhoging van het Amerikaans federaal minimumloon naar $15 per uur beoogt, stond vervolgens in de schijnwerpers. Het ongenoegen groeit onder werknemers uit diverse sectoren (onderwijs, fastfood, hotels) vanwege de toenemende ongelijkheid, de stagnatie of daling van de reële lonen, de afbouw van hun arbeidsomstandigheden en van het deeltijds werk, en dat al enkele jaren. De eisen die men naar voren schuift stoelen in de economische voorspoed waarin grote bedrijven verkeren: een economische groei die niet min is en een werkloosheidspeil dat relatief laag ligt. 

De rem op de loonaanwas schuilt in de zwakke syndicalisatiegraad in het land. Tot op vandaag is slechts 10,5 procent van de Amerikaanse werknemers lid van een vakbond. Om de arbeidsomstandigheden van de werknemers er te verbeteren en druk te zetten, is de uitdaging het aantal leden te doen toenemen. 

Campagne “vakbonden voor allen” 

Daartoe heeft de SEIU de campagne “Vakbonden voor allen” opgezet. Ze wil van de presidentiële verkiezingen van 2020 gebruik maken om de Amerikaanse politiek te reoriënteren en zo de vakbond weer centraal te stellen in de verkiezingsprogramma’s. 

“We moeten de kracht van onze vakbonden herstellen zodat de werknemers hun macht weer herwinnen. We moeten duwen in de richting van de ontwikkeling naar meer inclusieve en multiculturele vakbonden die alle werknemers – los van hun huidskleur – de middelen aanreiken om zich over de verschillen heen te verenigen”, verklaart Mary Kay, voorzitster van de SEIU.