Dit jaar is het 75 jaar geleden dat België en Italië het zogenaamde Steenkoolakkoord ondertekenden. Na de Tweede Wereldoorlog trokken duizenden Italianen naar ons vlakke land om er in de koolmijnen te werken. Allemaal bereid om de risico’s te trotseren om hun kinderen een betere toekomst te bieden.

In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, tijdens de periode van wederopbouw, had België een schrijnend te kort aan mankracht om steenkool uit de mijnen te halen. Dat vertraagde de heropleving van de industrie. Het land wendde zich vervolgens tot Italië, dat zich in een moeilijke sociale situatie bevond, om dit probleem te verhelpen. In 1946 werd een Steenkoolakkoord gesloten tussen België en Italië. In ruil voor 50.000 Italiaanse werknemers voor de mijnen, verbond België zich ertoe 3 miljoen ton steenkool per jaar te leveren. Duizenden Italiaanse gezinnen trokken naar ons land en werden verspreid over verschillende steenkoolbekkens (Borinage, Charleroi, Luik, Limburg,…).

Ondank de moeilijke arbeidsomstandigheden en mijnrampen zoals in Bois du Cazier (1956), waarbij 262 mijnwerkers om het leven kwamen, bleef het aantal Italianen op Belgisch grondgebied toenemen. Zij hoopt zo hun een betere toekomst te bieden. Vandaag de dag wonen er naar schatting 300.000 mensen van Italiaanse afkomst in België. Dit jaar herdenken zij hun voorouders en denken met liefde aan hun ‘padre’, hun ‘nonni’, die zich voor de volle 100% hebben ingezet voor hun familie.