Omhoog met de lonen

Energiefacturen, prijzen aan de pomp, rekeningen aan de winkelkassa… Het wordt allemaal te veel. We hebben dringend ademruimte nodig. Bij veel gezinnen staat het water hen aan de lippen. Zij slagen er niet in hun energiefactuur te betalen. Werknemers die zich met de auto naar het werk moeten verplaatsen, betalen zich blauw. Schulden stapelen zich op. De situatie op het terrein is dus zeer ernstig.

Koopkracht, koopkracht, koopkracht

De koopkracht van de gezinnen beschermen, versterken, bewaken… dat is prioriteit 1 van onze prioriteiten. In tijden van crisis – of dat nu door een virus, recessie of oorlog komt – is het belangrijk dat er snel geschakeld wordt. De druk die velen vandaag voelen door financiële problemen, moet dringend verlicht worden. En er zijn wel degelijk manieren om de koopkracht op peil te houden en zelfs te versterken.

Dat moet op korte en middellange termijn gebeuren. Op korte termijn moet de regering bijkomende maatregelen nemen om de facturen van de gezinnen betaalbaar te houden. Die maatregelen moeten doeltreffend zijn, van duurzame aard en dus onmiddellijk effect hebben.  

Op middellange termijn is er onze loonvorming. Elke 2 jaar wordt er door de werkgeversorganisaties en vakbonden onderhandeld over loonsverhogingen voor de twee daaropvolgende jaren (in een Interprofessioneel Akkoord of IPA). Dat gebeurt aan de hand van een loonnorm die door de Wet van ‘96, de loonnormwet, wordt bepaald. In 2017 werd die loonnormwet door de regering-Michel aangepast. De werkgevers waren hiermee fel in hun nopjes want sindsdien is er geen sprake meer van echte loonsverhogingen. Er werd zodanig gemorreld aan het mechanisme dat de huidige Wet van ’96 verhindert dat de lonen op een rechtvaardige manier verhoogd kunnen worden omdat er een loonnorm wordt opgelegd die niet overeenstemt met de economische realiteit zoals de winstmarges van de ondernemingen. 

Die wet zit dus verkeerd in elkaar. Met de andere vakbonden verzamelden we ondertussen bijna 90.000 handtekeningen met een petitie waarin we aan het parlement vragen gehoord te worden om onze standpunten uit de doeken te doen. De vereiste 25.000 handtekeningen zijn al lang binnen, maar je kan de petitie nog tekenen tot 31 maart.

Naast een verbeterde loonnormwet, moet het ook duidelijk zijn dat er aan het systeem van de automatische loonindexering niet kan worden geraakt. Want gelukkig hebben we nog het systeem van onze index die een belangrijke schokdemper is en de gezinnen beschermt bij zware tegenslagen zoals we die hebben gekend.

Structurele veranderingen zijn nodig:

• een definitieve btw-verlaging naar 6% voor elektriciteit en aardgas;

• het uitbreiden van de doelgroep voor sociaal tarief bestendig maken;
• het opnemen van brandstof in de prijzenindex zodanig dat lonen en uitkeringen die prijsstijgingen volgen;
• de invoering van een omgekeerd cliquetsysteem op energieprijzen en prijzen aan de pomp zodanig dat die prijzen gecorrigeerd worden;
• het afromen van de overwinsten van de energiebedrijven en ze laten terugvloeien naar de gebruikers, in de eerste plaats de werknemers en de gezinnen;
• loongelijkheid tussen vrouwen en mannen en dus het wegwerken van de loonkloof van 22.7%;
• en tot slot de hervorming van de loonnormwet en de handhaving van onze automatische loonindexatie.

Volgens mij is er een sociale oorlog gaande in België. Terwijl de zakken van de werknemers leeg raken, zijn die van de aandeelhouders steeds voller. De actie van 22 april was een eerste belangrijke stap. We moeten natuurlijk doorgaan met andere en sterkere acties als dat nodig is. De werknemers staan voor 100 % achter ons. Ze verwachten dat we verder gaan. 

Nu de brandstofprijzen bijna € 2 hebben bereikt, kunnen we niet anders dan reageren. De werknemers zijn echt in ademnood. Vandaag de dag betalen werknemers om te kunnen werken! Dat kan niet, we worden beroofd. Er wordt gezegd dat we de indexering hebben – gelukkig! –, maar dat is absoluut geen loonsverhoging. In mijn sector waren we bevoorrecht en dat statuut zijn we aan het verliezen. De vakbond speelt een fundamentele en verbindende rol. Als het ons niet lukt, dan zal het niemand lukken. En vandaag is geen actie ondernemen geen optie.

Luc - Betonindustrie

Ik ben hier om onze standpunten te verdedigen, ook al denken sommigen dat het zinloos is, het is essentieel dat we mee doen. De werknemers worden zwaar getroffen door de verhogingen, werknemers wachten op hun vakbond om iets te doen. Gezien de aanvallen, is de strijd niet evenredig. Het is een dagelijkse strijd die wordt gevoerd. De stijgingen die we nu meemaken, zijn de gevolgen van een rechts beleid. Het is makkelijk om te zeggen dat het komt door Corona of door de oorlog in Oekraïne... In mijn bedrijf hebben we geluk dat we nog goed verdienen, maar zelfs bij ons worden de stijgingen te veel. Maandelijks investeren we al een groot deel van ons budget om enkel nog maar te komen werken. 

Fabian - Scheikunde

Ik ben naar deze actie gekomen om de rechten van werknemers te verdedigen. Mijn collega's zeggen me dat ze het niet meer aankunnen, zij die meer dan 50 km naar het werk moeten rijden, met de benzineprijs en met de tussenkomst van de baas van 70% van het sociaal abonnement, is het gewoon niet meer mogelijk. Ze kunnen niet eens de maand afmaken! Er is ook een zekere angst om actie te ondernemen, hoewel het ons enige wapen is. En nu moeten we naar een crescendo gaan. 

Didier - Groeven

Ik ben hier omdat het einde van de maand steeds moeilijker wordt, vooral voor eenoudergezinnen. Wij worden gedwongen te kiezen tussen benzine in de auto om naar het werk te gaan of voeding voor onze kinderen. Helaas zijn veel van mijn collega's bang voor hun werkgever en durven ze niet te staken. Als afgevaardigde ben ik er om hen gerust te stellen, hen te vertellen dat het een recht is, hen te informeren en ook om oplossingen te zoeken, zoals carpoolen naar de acties. Als ik dit doe, is het ook voor mijn kinderen. Ze begrijpen mijn strijd en steunen me 100%. Dat is heel belangrijk voor mij.

Sonia - Huishoudhulp