In de 19de eeuw mocht je al blij zijn als je de vijftig haalde, vandaag is de gezegende leeftijd van negentig niet meer ongewoon. Prachtig, maar het zou nog beter zijn als rust- en verzorgingstehuizen betaalbaar waren. Het is een probleem dat van kwaad naar erger gaat.

Er zijn openbare rusthuizen waar de kostprijs minder problematisch is. En er zijn de private residenties die weliswaar een brede waaier diensten aanbieden, maar waar de kostprijs wel een probleem is.

Openbaar of privé?

Wie een rusthuis zoekt kijkt eerst naar het financiële plaatje. Als het niet te veel mag kosten komen openbare instellingen eerder in aanmerking. Maar zij bieden niet altijd de beste dienstverlening. De vraag is trouwens ook hoe zwaar zij zullen getroffen worden door besparingen, want deze instellingen hangen af van overheidsgelden. Veel mensen moeten nu al have en goed verkopen om hun rusthuisfactuur te kunnen betalen.

Private rusthuizen komen meer en meer in de greep van multinationals die bij de derde leeftijd interessante mogelijkheden vinden om hun winsthonger te stillen. Een plaatsje daar kost al snel 2.500 euro per maand. Men vraagt zich af wie dat kan opbrengen, als je weet dat het gemiddelde pensioen rond 1.180 euro ligt. Het wordt voor velen beslist moeilijk om de oude dag op een waardige manier door te brengen.

Werknemers worden er niet beter van

Met zo’n hoge verblijfskosten zou men kunnen veronderstellen dat de werknemers in private instellingen er ook beter aan toe zijn. Maar niets is minder waar. De kwaliteit van de jobs is er vaak ondermaats. Er wordt bespaard op het personeelsbestand. Winst is het eerste en vaak ook enige oogmerk. Het welzijn, zowel van de werknemers als van de rusthuisbewoners komt op de tweede plaats.

Nood aan goede openbare rusthuizen

Federaal secretaris Eric Neuprez die de sector van de rust- en verzorgingstehuizen volgt vindt dat er een ander beleid nodig is. « Politici moeten wakker worden. Onze ouderlingen moeten hun laatste jaren waardig kunnen leven. Het gaat niet op alles in handen te laten van de privésector.” Er is inderdaad nood aan kwaliteitsvolle openbare instellingen.

Daar komt nog een probleem bij. De rusthuissector valt nu onder de bevoegdheid van de gewesten en dat maakt het allemaal niet meteen gemakkelijker. Een gezamenlijk beleid voor het hele land, zowel voor de derde leeftijd als voor de werknemers uit de sector blijft nodig. Er liggen hier mooie kansen om nieuwe werkgelegenheid te scheppen, en dat mogen de politici toch niet uit het oog verliezen.