8 maart is internationale vrouwendag. De Nieuwe Werker vroeg aan dichter Charles Ducal een gelegenheidsgedicht te schrijven. Hij liet zich inspireren door een filmpje -het verslag van het ABVV congres in december 2014- waarin vrouwen getuigen over hun werk, over hun huiselijke  situatie, en over hun inzet voor de rechten van vrouwen. 

‘Rode Bloemen’ geeft duidelijk  te verstaan dat het  werk van vrouwen al te veel geminacht wordt. Niemand “daarboven, waar men leeft in overvloed”, vraagt zich af “hoeveel een rug  kan dragen”. Maar als we de krachten verenigen, “zullen de heren hogerop dan eindelijk niet horen dat het beneden zo niet langer werkt?”

Charles Ducal  is een van onze bekendste hedendaagse dichters. De laatste twee jaar publiceerde hij als dichter des vaderlands  een aantal bijzonder krachtige gedichten over de strijd voor sociale rechtvaardigheid. Met zijn scherpzinnige pen draagt Charles  Ducal zijn militant links engagement uit. ‘Rode Bloemen’ werd ook naar het  Frans vertaald door Danielle  Losman.

RODE BLOEMEN

Herleid tot schort, tot dweil, tot toetsenbord,
zo vanzelfsprekend dat het werkt
ook zonder naam, zonder gezicht,
tot het is uitgeput, onbruikbaar wordt:

het mens dat prijzen scant, het ziekbed dekt,
zich buigt over de vloer. Zij zijn de bloemen
niet die elk voor zich de zon opeisen,
hun arbeid is een lied dat niet vervoert,

niet opstijgt in het licht daarboven waar
men leeft in overvloed, waar niemand vraagt
hoeveel een rug kan dragen of wat een dweil,
versleten, eet van het pensioen.

Misschien als alle dweilen zich verenigen
met alle schorten, alle kassa's tot één stem,
zullen de heren hogerop dan eindelijk niet horen
dat het beneden zo niet langer werkt,

de dag waarop de dweil de vloer verlaat
en zwaaiend aan een hand door Brussel gaat?