Het zijn helse tijden voor de 210 werknemers van glasfabriek Durobor. De onderneming uit Soignies bevindt zich in een Procedure Gerechtelijke Reorganisatie (PGR). Er wordt gezocht naar een overnemer om het failliet te vermijden. Maar de deadline komt dichterbij. Als er voor 30 juni geen oplossing wordt gevonden staan de werknemers op straat en verliest de Belgische glasindustrie een van zijn laatste vlaggenschepen.

Salvatore, Eric et Rosette werken al jaren bij Durobor. Ze zijn er ook delegee voor de Algemene Centrale – ABVV. Het bedrijf is hun leven en ze zijn fier op de kwalitatieve producten die er gemaakt worden. Voor hen en voor hun collega’s is een enerverende strijd race tegen de klok begonnen.  

Ontbreken van informatie

Sogepa (een investeringsmaatschappij van het Waalse gewest) is momenteel eigenaar van het bedrijf. Er werden recent twee managers aangesteld om zowel de commerciële als de technische aspecten te evalueren. Maar toch circuleert er heel weinig informatie..

En net die onwetendheid maakt de werknemers ongerust. Vooral omdat de deadline van 30 juni verlammend werkt. Bestellingen voor materiaal die niet voor 30 juni geleverd kunnen worden annuleert men. Sogepa geeft vandaag voorschotten om de lonen en de werkingskosten te betalen, maar niet meer dan dat.

Een erg penibele situatie volgens Salvatore : « Er zijn heel veel vragen, maar erg weinig antwoorden. Sommige werknemers bellen ons dagelijks om te vragen of er nieuws is. En we begrijpen hen. Ze hebben hier erg specifieke ervaring opgedaan, maar beseffen ook dat ze daar in andere sectoren weinig aan hebben.»

De werknemers hebben alles gegeven

In 2012 was er al een grote herstructurering. Er gingen heel wat jobs verloren, maar de werknemers moesten ook 19% loon inleveren. En dat zonder één dag staking. Ze stelden het welzijn van het bedrijf voorop.  

Volgens Eric mogen we niet stellen dat die inspanningen nergens toe geleid hebben : « Ze hebben alles gegeven, alle uitgaven zijn tot het absolute minimum beperkt.» Vandaag doet één werknemer het werk dat vroeger door vier mensen werd gedaan. Nog verder afbouwen is gewoon onmogelijk.

Rosette zegt dat de werknemers ten einde raad zijn : «  Ik ken werknemers die niet durven afwezig zijn omwille van ziekte. Ze hebben schrik dat dat tegen hen zal gebruikt worden. Onlangs was er iemand met derdegraads brandwonden die wou komen werken. « 

Voor Michel Martelez, regionaal secretaris voor de regio Centre, moet er duidelijkheid komen: « We willen geen pleister op een houten been. De mensen zitten al te lang in de onzekerheid. Er moet een echt industrieel project komen, waar ze in kunnen geloven. De mensen hebben schrik voor morgen en voor hun toekomst ».

Salvatore vat de wil en de vastberadenheid van de werknemers goed samen : « We willen dat er binnen 100 jaar nog over ons gesproken wordt. We beseffen dat het moeilijk is, maar we willen doorgaan.»