Walter Simonet en Jean-Michel Brunin namen het samen met 15 collega-chauffeurs op tegen hun werkgever, de multinational Esso. Het conflict sleepte 23 jaar aan, van 1990 tot 2013. Samen maakten ze een vuist om hun rechten te krijgen. Ze beten door tot ze gelijk kregen.

Walter, Jean-Michel en hun 15 collega’s werkten als chauffeur voor de afdeling Esso Marketing. Ze hadden een ADR-rijbewijs voor het vervoer van gevaarlijke stoffen en werkten in depots verspreid over het hele land. De problemen begonnen in 1990, toen de directie een nieuwe arbeidsorganisatie wou doorvoeren.

De directie wou naar een atypische, flexibele arbeidsregeling overschakelen zoals die in Nederland bestond. Ze noemden die ‘toproosters’. Maar het voorstel van de directie was slecht uitgewerkt. Ze presenteerden het op een simpel A4’tje. Walter en Jean-Michel maakten enkele berekeningen en kwamen tot de vaststelling dat het voorstel voor de chauffeurs een verlies van 100.000 Belgische frank per jaar zou betekenen. Onaanvaardbaar.

De onderhandelingen gingen verder. Maar de directie kwam nooit met een realistisch voorstel op de proppen. Het werd duidelijk dat ESSO vooral mikte op besparingen en niet zozeer op een efficiëntere werkregeling. Het finale voorstel van de directie werd voorgelegd aan de werknemers en met 98% afgekeurd.

Maar dan volgde een koude douche. In 1993 besliste ESSO om het eigen transport af te bouwen. De chauffeurs werden ontslagen. En zelfs een bezetting van het Brusselse depot kon daar niets aan veranderen.

Walter, Jean-Michel en de chauffeurs lieten zich niet zomaar doen. Er was immers een Koninklijk Besluit dat voor de petroleumsector uitbesteding van werkzaamheden verbiedt. Ze beslisten om met het dossier van Jean-Michel naar de rechtbank te trekken. Als dit proefdossier een positieve uitkomst had zouden ze ook met de andere dossiers naar de rechtbank gaan.

Het werd een ware martelgang. Het proces in eerste aanleg duurde maar liefst 6 jaar. En Jean-Michel werd in het ongelijk gesteld. Ook de beroepsprocedure leverde niets op. Maar Walter en Jean-Michel bleven volharden. Ze besteedden al hun tijd aan het uitvlooien van dossiers en wetteksten en konden de advocaten en het ABVV overtuigen om naar het Hof van Cassatie te trekken.

Dat was het keerpunt. Jean-Michel kreeg eindelijk gelijk voor de rechtbank en Esso moest een fikse schadevergoeding betalen. Nu konden alle andere chauffeurs ook naar de rechtbank trekken. Esso voelde nattigheid en stelde een dading voor, maar die werd verworpen door de chauffeurs. Daarop kreeg Herman Baele, federaal secretaris Algemene Centrale - ABVV, een mandaat om te onderhandelen met ESSO. In 2013 werd een overeenkomst gevonden die door alle chauffeurs werd goedgekeurd.

23 jaar syndicale strijd. 23 jaar volharding en solidariteit, met resultaat. Lees het hele verhaal hier.