“Jobs, jobs, jobs!” Als je onze blauw-gele (met bruin-zwarte tintjes) regering moet geloven, is er overal werk, maar onvoldoende mankrachten. Door constant hetzelfde verhaal te blijven verkopen, zullen ze er uiteindelijk nog zelf in geloven. Laten we eens kijken waarom de arbeidsdeal, die deze zomer snel in elkaar werd geknutseld en door onze strot geduwd, helemaal geen oplossing zal bieden voor het gat in de arbeidsmarkt, laat staan om ongelijkheden tegen te gaan.

Michel en Peeters hebben het over “sociale dialoog” om de uitdaging van knelpuntberoepen aan te pakken. Maar deze arbeidsdeal is allesbehalve het resultaat van overleg. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen nochtans erg uiteenlopende sectoren. Het enig gemeenschappelijk punt is het laten dragen van alle verantwoordelijkheid door werknemers en werklozen.

De Gewesten doen gewoon mee. De Waalse regering ondertekende deze zomer al een gelijkaardig plan, met louter patronale eisen: opleiding en “responsabilisering” van werkzoekenden, terwijl langs werkgeverskant “sensibilisering” volstaat. In bestaande werkgelegenheidssteun wordt dan weer geknipt. In Vlaanderen zal het wellicht niet lang duren vooraleer patronale eisen (bijkomende belastingsverlagingen voor ondernemingen, wegnemen van  bevoegdheden bij de VDAB,…) ingewilligd worden in naam van de werkgelegenheid.

Appels en peren

De regering gaat ervan uit dat er zoveel arbeidsplaatsen blijven openstaan omdat werklozen liever duimendraaien dan opleidingen volgen, omdat ze zo verwend zijn met hun uitkeringen. Volgens een studie van het Waals ABVV blijkt echter dat de eisen die vooropgesteld worden in vacatures veelal overdreven zijn en dus discriminerend werken. Bovendien worden totaal uiteenlopende functies onder dezelfde noemer “knelpuntberoep” gebracht, dat is appels met peren vergelijken!

Knelpuntbedrog

Systematisch jaren ervaring eisen sluit automatisch de meeste jongeren uit die op de arbeidsmarkt belanden. Voor de werkgever is de berekening eenvoudig: sectorale vormingscentra (deels door werknemersbijdragen gefinancierd), technisch en beroepsonderwijs en ook universiteiten worden uiteindelijk leveranciers van mankrachten op maat… allemaal ten koste van de collectiviteit.

Ander verhaal, zelfde etiket

In andere sectoren is de werklast zo zwaar dat je onmogelijk voltijds kan werken, terwijl de lonen er zo laag zijn dat dit eigenlijk noodzakelijk is om rond te komen. Personeel in de schoonmaak en dienstencheques, voor de meerderheid vrouwen, worden gedwongen om hoe langer hoe meer vierkante meters af te werken per werkuur. Het zogenaamd gebrek aan werkkrachten willen invullen door opleidingen aan te moedigen in dergelijke sectoren is ronduit slechte wil. Om die ondergewaardeerde jobs te vervullen, wordt er vooral gerekend op het stapsgewijs intrekken van werkloosheidsuitkeringen, totdat de meest kwetsbare lagen van onze maatschappij geen andere keuze meer hebben dan uitgebuit te worden.

Ons niet laten doen

In tegenstelling tot de positivistische uitspraken van onze regeringen, die uit zijn op vormingsinspanningen, wordt er op het terrein alles aan gedaan om werknemers het leven moeilijk te maken. Erger nog, het gebrek aan werkkrachten wordt gebruikt als “toverargument” om te snoeien in het brugpensioen. Reden te meer om massaal deel te nemen aan de komende acties op 2 oktober!