Tupperware, de wereldberoemde potjes- en andere plastic keukenspullenmaker, trok eind 2024 de Europese licentie van Tupperware Aalst in. Na 64 jaar viel op 8 januari 2025 het doek definitief voor de 270 werknemers, want geen licentie = geen producten = geen klanten. Wij spraken met Jan, secretaris van de Algemene Centrale – ABVV Oost-Vlaanderen, en Gunther, syndicaal afgevaardigde met 38 jaar anciënniteit op de teller. 

Geld incasseren en foert zeggen
De fabriek in Aalst ging in 1961 open, als eerste productieplek buiten de VS. Toen Gunther er begon te werken in ’86 was Tupperware Aalst echt aan het floreren; dagelijks werden er 25 mensen aangeworven. “België was gekend voor de complexe producten die nergens anders gemaakt werden. Alles ging goed… tot een paar jaar geleden. De oorzaken? Corona, veel concurrentie en dure (maar duurzame!) artikelen. De afschaffing van de levenslange garantie was volgens mij ook een doodsteek,” zegt Gunther.

Maar de grote schuldige in dit verhaal is het moederbedrijf Tupperware Brands in de VS. Eind 2024 werd het bedrijf overgenomen door zijn grootste schuldeisers, gezien er reeds een schuldenberg van zo’n 800 miljoen dollar was. The New Tupperware Company zag het licht. “In alle eerlijkheid,” zegt Jan, “zijn deze overnemers grootbanken. Zij hebben geen affiniteit met het product en kijken vooral naar hun grootste potentieel op de markt. Zo beslisten ze dus de Europese markt volledig op te gegeven.” En dat is best frappant volgens Jan en Gunther, gezien Europa hun betere afzetmarkt was. In Aalst werd zelfs winst geboekt en waren er weinig tot geen schulden. Er was echter geen licentie, geen product en geen klant meer. Geld voor de aandeelhouders was er wel. “Maar liefst 29 miljoen euro werd uitgekeerd aan de aandeelhouders in Amerika, aan zij die niet wakker liggen van ons verhaal, van iets dat zich in zo’n klein landje afspeelt,” zegt Gunther. “Het was blijkbaar simpel voor hen: geld incasseren en foert zeggen.”

Ons kunnen ze niets verwijten
80 à 90% van het personeel bij Tupperware Aalst heeft meer dan 30 jaar dienst. Het gaat dus om ontslagvergoedingen van vele tienduizenden euro’s per persoon. Nu het faillissement eindelijk aanvaard is, wilt het echter zeggen dat er waarschijnlijk niet genoeg geld is om de wettelijk ontslagvergoedingen uit te betalen. Via een schuldvordering bij de curator zal er een tussenkomst zijn van het FSO (Fonds Sluiting Ondernemingen) van maximaal €30.500. “Dat is absoluut niet eerlijk voor de mensen, voor onze maatschappij! Tupperware heeft veel geld verdiend hier en heeft van onze voordelen kunnen genieten. Het geld (€29 miljoen) dat naar de aandeelhouders is uitgekeerd, volstond om de mensen hun ontslagvergoeding te betalen,” stelt Jan.

“Inderdaad,” vult Gunther aan, “ze hebben daarbij gedurende verschillende jaren geld kunnen uitsparen op ons loon, gezien we al zes jaar regelmatig op tijdelijke werkloosheid wegens economische redenen werden gezet. Financieel was het geen evidentie, we verdienden zo’n € 300 - € 400 in de maand minder. Voor sommige collega’s was het financieel zo moeilijk dat ze besloten ander werk te zoeken. Wij zijn gelukkig met twee, maar mocht ik alleen zijn geweest in die periode, dan was ik waarschijnlijk ook al vertrokken. Alles is duur en de facturen blijven komen natuurlijk.  

Daarnaast is het dus zes jaar geleden dat ik een volledige week gewerkt heb. Begin maar he… fysiek is dat niet simpel op je 56! We staan dus met onze rug tegen de muur, maar één ding is zeker: ons kunnen ze niets verwijten! We hebben tot de laatste minuut verder gewerkt, ongeacht de toestand.” Jan bevestigt dit. Volgens hem heeft het nooit aan de mensen gelegen, maar aan de vele foute beslissingen van Tupperware Amerika. 

Plaatselijke directie treft geen schuld
Naast het fantastisch werk van het veerkrachtig personeel, valt de plaatselijke directie nagenoeg niets te verwijten. “Het enige wat ik ze wel verwijt, is het gebrek aan communicatie naar de pers en de bestuurders in Amerika. De directie had zich wat harder kunnen opstellen en het narratief zelf in handen hebben genomen. Enkele weken geleden kwamen we bijvoorbeeld buiten na een vergadering en het leek alsof wij Ronaldo hadden getekend voor Gent. Nog nooit hadden we zoiets gezien: er stonden daar zeker tien cameramannen, de volledige nationale pers was aanwezig. En de plaatselijke directie antwoordde op niets, maar echt op níéts,” vertelt Jan. 

Intern communiceerde de directeur dan weer wel. Hij had het over de opname van anciënniteitsverlof, betaalde dagen, leeftijdsdagen, enz. Hij betaalde op een bepaald moment zelf het loon van de werknemers. “Onze baas heeft, na zich goed geïnformeerd te hebben, onze lonen week per week betaald in januari… ook al werd er niet gewerkt. Hij stond compleet achter ons en dat vind ik zeer mooi,” aldus Gunther. Daarbij organiseerde hij een speciale jobbeurs binnen Tupperware zelf. 40 lokale bedrijven die naar gemotiveerd talent op zoek waren, boden nieuwe kansen en perspectieven aan de voormalige werknemers van Tupperware. Volgens Gunther werd dat zeker geapprecieerd! Ze wisten dat hun directeur geen was zoals zijn voorgangers. Zo gingen de werknemers bijvoorbeeld naar hem toe wanneer hij de fabriek binnenstapte. Tijdens zijn laatste toespraken had hij steeds een krop in de keel… hij zat als werknemer in dezelfde situatie. Hij zal, net als de andere werknemers, een grote som verliezen.

Faillissement aanvaard
Na maanden afwachten heeft The New Tupperware Company eindelijk het faillissement aanvaard. Het bedrijf neemt eindelijk haar maatschappelijke verantwoordelijkheid! Het is voor Jan, Gunther en zijn collega’s jammer genoeg nog steeds onduidelijk hoe het zo ver is kunnen komen. “Na zoveel tijd weten we nog steeds niet waarom de Amerikaanse bestuurders beslist hebben om de licentie in te trekken. Er is nooit een duidelijke boodschap geweest,” zegt Jan. 

Het zijn dus moeilijke maanden geweest voor de werknemers. Er was veel onzekerheid voor het faillissement aanvaard werd… maar er zijn nu toch ook nog steeds veel vragen: hoe zal alles aangepakt worden? Wordt de fabriek (samen met de machines) verkocht of worden we overgekocht? Zullen de werknemers een correcte ontslagvergoeding ontvangen? Jan: “Ik vrees dat er misschien binnen een paar jaar een wet-Tupperware zal bestaan. En ik kan alleen maar hopen dat de werknemers van Tupperware er wél van zullen kunnen genieten… al zal het hun uitbetaling enkele jaren duren.” Verder stelt Jan dat er beleidsmatige veranderingen nodig zijn, zodat dergelijke drama’s vermeden worden. Want, wat houdt de volgende Audi anders nog tegen?! Er moeten dringend alarmbellen afgaan bij onze politiek! 

“Helemaal akkoord!” benadrukt Gunther. “Tot slot zou ik mijn secretaris willen bedanken, al is het nog niet volledig achter de rug. We zullen samen blijven strijden! Wat ik al met zekerheid kan zeggen: als ik binnenkort een ander bedrijf binnenstap, ben ik natuurlijk geen delegee meer, maar ik zal er nog steeds voor mijn collega’s zijn.”